Theo Troost - Nazomer in Toscane
| Conditie | goed [pagina's wel vergeeld] |
| Aantal pagina`s | 560 |
| Uitgavejaar | niet bekend [vml. jaren '50] |
| Uitgegeven door | H.J.W. Becht's Uitgeversmaatschappij N.V. |
| Kaft | donkerblauwe hardcover met goudopdruk op voorzijde en rug |
| Stofomslag | ja [verkleurd en naam op voorzijde; diverse scheuren/scheurtjes en ontbrekende stukjes] |
| ISBN | niet bekend |
| Code [intern] | SBNL22 |
Beschrijving boek
Na een leven vol strijd heeft Peter ter Wielen, de grote industrieel, blijkbaar alles bereikt wat een eenvoudige jongen zich maar kon dromen: hij is de leidende figuur van een geweldig concern, een rijk, machtig man, geëerd en benijd; kinderen en kleinkinderen zijn geslaagd, ja zelfs de genegenheid van een knappe jonge vrouw schijnt de eenzaamheid van de weduwnaar te verwarmen. Slechts één ding mist hij al sinds jaren: de steun van een vriendschap die hem vanaf zijn prille jeugd door heel het leven begeleid heeft. Met zijn makker van toen wiens gecultiveerd milieu beslissend voor zijn eigen ontwikkeling is geweest, met Paul van Axel, inmiddels een wereldberoemd schilder geworden, is al lang elk contact verbroken.
De breuk is indertijd ontstaan doordat Paul, die nu teruggetrokken op zijn vorstelijke bezitting in Toscane leeft, geweigerd had het portret van zijn jeugdvriend te maken. Het waren niet slechts artistieke overwegingen die hem er van terughielden; iets in hem verzette zich er tegen. Maar Peter die zijn konterfeitsel, door een van de grootste meesters van zijn tijd geschilderd, al in de vergaderzaal zag prijken, begreep er niets van. Diep in zijn ijdelheid gekwetst zag hij in Pauls weigering slechts de aanmatigende gril van een verwend kunstenaar.
De schrijver toont ons nu in de briefwisseling die de oude vrienden na hun zeventigste verjaardag weer opgenomen hebben, hoe in beider leven de nazomer een rijpen en verwelken teweegbrengt. Voor Peter die zich ondanks het tanen van zijn uiterlijk succes met beide handen aan het ‘dezerzijds’ vastklampt, is er nog een kort geluk opgebloeid totdat de winterse wolken ook hieraan een einde maken. Maar heeft hij beseft dat hij aan het werkelijke leven voorbij is gegaan? Dat hij stenen voor brood gekozen heeft?
Paul, in luxe opgegroeid, later met roem overladen, door iedereen verwend, was ook op zijn manier - misschien zelfs nog meer dan Peter - aan zijn aards bezit gehecht, maar hij ‘heeft het belletje gehoord’: het sein van het naderende einde. En na veel leed weet hij zich uiteindelijk niet alleen los te maken van alles wat hem omringt, maar een geloof te bereiken dat hem zelfs zijn aangeboren gebrek aan mensenliefde doet overwinnen. Met dat cynische lachje, hem eigen, schrijft hij in zijn laatste brief aan de vrouw die in de schaduw van deze twee vrienden gerijpt is: ‘Mijn leven lang heb ik van Gods wondermooie natuur en alles wat zij voortbrengt gehouden. Nu pas, nu de stilte, het gevoel op de drempel te staan, mij van het roezemoezige leven scheidt, merk ik dat bij Zijn schepping ook de mensen horen.’
